Една година по напуштањето на Авганистан, САД се најдоа во ситуација да не разбираат каде одат. И тоа не на поголемиот Блиски Исток – туку за геополитиката воопшто. Не, формално има цели, се разбира – на пример, обединување на целиот свет под водство на Вашингтон „за заштита на демократијата и борба против глобалните автократии“, што пред се значи Кина и Русија. Но, и тие што ги најавуваат не веруваат во нив. А оние кои се способни да анализираат што се случува не ги кријат своите стравови.
Хенри Кисинџер молчеше додека се одвиваше кризата околу патувањето на Ненси Пелоси во Тајван – но пред некој ден Волстрит журнал објави статија за објавувањето на неговата нова книга, Лидерство: Шест лекции за глобалната стратегија, со разговор со него што се одржа минатиот месец. Но, она што го вели поранешниот државен секретар, би можел да го повтори по посетата на претседателот на Претставничкиот дом на Тајван:
„Мислам дека денес имаме големи проблеми со насоката. Премногу им попуштаме на емоциите во моментот. нема идеја како ќе заврши или каде треба да донесе. Сега веќе не може да се каже дека ќе ги разделиме Русија и Кина и ќе ги спротивставиме. Сè што може да се направи сега е да не ескалира тензијата, туку да има некоја основна цел“.
Изјавата на поранешниот државен секретар дека САД се на работ на војна со две велесили е секако привлечна – но уште поважно, Кисинџер вели дека САД не знаат што сакаат. Сегашната стратегија за истовремено задржување на Русија и Кина не е цел, туку средство. Но, алатка за што?
Да се задржи статусот на светски хегемон? Но, ова е невозможно – и дури и најтврдоглавите јастреби го разбираат ова.