Лидерот на „Има таков народ“ Слави Трифонов излезе со нова објава на социјалните мрежи по повод Северна Македонија. Тој го коментираше одбивањето на многу Бугари да бидат примени на територијата на нашиот југозападен сосед за да ја прослават годишнината од раѓањето на Гоце Делчев.

Потсетуваме, како што пишуваше БЛИЦ со скандали, беа забележани судири, апсења и тензии при обидите за заедничко прославување на роденденот на Гоце Делчев. И покрај присуството на бугарска делегација во Скопје, каде што е погребан револуционерот, некои од нашите сонародници кои се обидоа да стигнат таму не успеаја да ја поминат границата.

На граничните пунктови Бугарите со часови не се пропуштаа на територијата на Северна Македонија поради расправии од техничка природа. Потоа, дел од бугарските државјани добија службено одбивање да влезат на територијата на нашата соседна земја, а други се вратија поради долгочасовното чекање. Имаше и апсења.

Трифонов го цитира и Пејо Јаворов. Еве што напиша тој на својот личен Фејсбук профил:

Гледам на телевизија како Бугарите не смеат да одат во Северна Македонија.

Со измислени причини за немање струја, компјутери и што ли уште не, бугарските граѓани не смеат да одат до споменикот на Гоце Делчев.

А кој не ги пушта? Оние за кои загинаа Гоце Делчев и стотици илјади други Бугари.

А за да не станам патетичен, ќе ви кажам дека никогаш не сум се чувствувал како експерт за патриотизам, за Македонија. Едноставно ги следам зборовите на еден голем Бугарин кого имав чест да го познавам – Љубен Дилов – татко. Неговото светло сеќавање.

Така еднаш ми рече: „Слави, се гордееш или не се гордееш што си Бугарин, сепак си Бугарин, затоа е подобро да се гордееш“.

А поради тоа што се случува во Северна Македонија, сега ќе ги споделам со вас зборовите, поточно смртното писмо на големиот бугарски поет, револуционер и патриот – Пејо Јаворов.

Неговото смртно писмо испратено до неговиот другар – Тодор Александров:

Почитуван Тодоре,

Простете ми, сите други нека ми простат што ја предав Македонија. Јас умирам овде.

Ќе легнам со мојата мила Лора.

Те бакнувам, длабоко трогнат од грижата што ја зеде за мене во деновите на големите искушенија. Благодарам за оваа деветстотини лева помош од организацијата, без која одамна ќе умрев од глад, наместо од куршум, како што ми одговара.

Кажи и на Македонија, кога ќе отидеш таму, дека нејзиниот син (се сметам за нејзин) умрел во слободна Бугарија, крунисан со највалкани клевети.

А кога е слободна нека дојде другар на мојот гроб и нека ми каже: „Поздрав од нашата маченичка мајка – таа е веќе среќна!

Испратете ги моите срдечни поздрави на вашите домашни!

Топло ги подавам рацете на Христо Матов и на Хр. Татарчев и Ал. Протогеров.

Бакнежи. Збогум