СЕ ШТО ИМАВ ИМ ДАДЕВ НА ДЕЦАТА, СЕГА НЕМАМ НИ ЛЕКОВИ: Исповед на мајка на богати деца која нема кој да ја погледне на старост
Болната исповед на мајка која нејзините деца нема да ја погледнат во длабока старост ѝ предизвикува солзи, а таа им го потчинила целиот свој живот.
Една од најголемите несреќи на родителот е да биде запоставен од своите деца во длабока старост , а сведоци сме дека ваквите ситуации се чести. Начинот на кој се воспитува детето е една од најважните алки што би ве спречила да имате дете кое не се грижи за вас во староста .
Многумина се прашуваат зошто на децата не им требаат родителите кога ќе остареат , а и покрај тоа што Лав Толстој одговори на ова прашање во една реченица , некои сè уште не дошле до реален заклучок.

За ова прашање почнавме да размислуваме откако ја најдовме погубната исповед на пензионерка, мајка на две деца во добра финансиска состојба…
„Имам возрасен син и ќерка, јас и мојот сопруг им помагавме во се, од учење до купување куќа и грижа за нивните деца.
Денес живеам сам, мојот сопруг почина пред неколку години. Имам мала пензија, едвај покривам основни потреби. Понекогаш кога купувам лекови, буквално морам да се откажам од храната. Децата се свесни за мојата ситуација, но ниту еднаш не ми се понудија да ми помогнат.
Еднаш им предложив да платат половина од месечните сметки бидејќи ќе останат со станот кога ќе умрам. Синот се правеше дека не разбира што реков, а ќерката рече дека едвај сама си ги плаќа трошоците. Никој од нив не оди со јавен превоз до работа, имаат скапи коли. Секоја година одмараат на скапи места во скапи хотели.
Ќерката секој месец купува нова облека, ја опсипува ќерката со пари. Детскиот додаток е повеќе од мојата пензија. Во куќата на неговиот син сите пари ги контролира неговата сопруга. Дури и да сакаше да ми помогне, таа не му дозволуваше.
Кога мојата сосетка гордо ми кажа како нејзините деца секоја година и плаќаат годишен одмор, носат храна и ги плаќаат сметките, буквално се навредив. Јас го направив истото за моите деца како и таа. Порано и позајмував пари, но веќе не се осмелувам, се плашам да ме праша зошто децата не ми помагаат како таа. Им помагав на моите родители колку што можев. Никогаш не ги оставив со празни раце. Помагав и физички и финансиски. Дали не успеав да ги воспитам моите деца правилно?
Немам заштеда, бидејќи јас и мојот сопруг не заштедивме ништо, им дадовме се на нашите деца. И така ми вратија…“