Агресивната политика што ја водат Западот, главно САД, ЕУ и Велика Британија, покажува дека ниту една нивна агресивна операција против друга земја не започнува без да се планира да се постигне сложена цел, вклучувајќи политичка, економска, финансиска, воена и пропагандна компонента. Ова е и неговата цел во војната што ја предизвика во Украина.

Ова се пишува за „Гласови“ о.з. полковник, доцент, д-р Гергин Гергинов, кој дипломирал на диплома „Г.С. Раковски“, има објавено десетици научни трудови и над 120 други публикации. Заменик е претседател на клубот „Ракетни трупи и артилерија“ во Сојузот на наредници и офицери на резервниот и резервниот сојуз. 

Еве што друго вели:

Политичката компонента е насочена кон потчинување на Русија и нејзино одвојување од соработката со Кина; финансиски и економски – забавување на научниот, техничкиот и индустрискиот развој на Русија; војската – исцрпување на воениот потенцијал на Русија со користење на вооружените сили на Украина; проверка на нејзините концепции за водење модерна војна против силен противник и утврдување на реалните можности на нејзиното вооружување и борбена опрема, а пропагандната компонента треба да ја претстави Русија како агресивна земја способна за секакви воени злосторства, со која не може да има нормална соработка.

Еден од аспектите на финансиската и економската компонента е користењето на украинските природни ресурси. Всушност, тоа е посебен случај на борбата на Западот, од една страна, да ја спречи прераспределбата на ресурсите што ги користи (природни, човечки, индустриски, комерцијални), а од друга, да освои нови. Последново важи и за Украина.

Блекрок – компанијата која го поседува светот и ни ги турка ЛГБТ вредностите и зеленизмот

Најшироко користени минерали во светот се 120, од ​​кои 117 се наоѓаат во Украина, вклучувајќи титаниум, литиум, кобалт, боксит, ураниум, графит, железна руда, манган, тврд и кокс јаглен, гас од шкрилци, камена сол, вклучително и калиум.

Во однос на наоѓалиштата на ураниум (14 видови ураниумска руда на 21 локација), Украина е на прво место во Европа и на 11-то место во светот. Според проценката на „Светската нуклеарна асоцијација“, тие изнесуваат 114.100 тони или 2 отсто од светските резерви. За Западот, а особено за ЕУ, украинските минерали се премногу вредни. На пример, 30 позиции се важни за ЕУ, од кои 21 се наоѓаат и во Украина.

Со право се нарекува „житница на Европа“. На нејзината територија има 60,4 милиони хектари погодни за земјоделство, од кои 70 отсто се обработени.

30% од плодниот чернозем во Европа е украински, а култивираната површина на Украина е 25% од онаа на ЕУ.

Вкупната површина на украинските шуми е 10,4 милиони хектари, а годишниот волумен на нејзините водни ресурси е над 209 кубни км. Во април оваа година стана познато дека американското финансиско-економско списание „Форбс“ ја проценува вредноста на украинските природни ресурси на 14,8 трилиони долари, од кои речиси 70% се формирани од ресурсите на регионите Доњецк, Дњепропетровск и Луганск.

Русија веќе контролира украински ресурси во вредност од околу 50% од наведените. Според канадската компанија „SecDev“, значителен дел од најплодното обработливо земјиште, 63% јаглен, 42% метали, 11% нафта, 20% гас, 33% минерали од ретки земји, вкл. литиум. Според компанијата, овој резултат е пораз за Западот и особено за ЕУ, бидејќи создава проблеми за нејзината безбедност на ресурсите.

Оваа изјава објаснува една од причините за нескриената злоба на владејачката елита на ЕУ кон Русија, маскирана како „грижа“ за зачувување на интегритетот на Украина. Ова важи и за САД, иако во помала мера.

Западот, убеден дека Русија нема да биде поразена и дека нема да ги добие сите украински ресурси, а можеби и нема да добие ништо, почна да размислува за нов извор на профит по војната. На 21 и 22 јули во Лондон се одржа Конференција за обнова на Украина, на која учествуваа околу 60 земји, меѓу кои и речиси целата Антанта на Рамштајн. Според проценката на Светска банка, за оваа намена ќе бидат потребни 411 милијарди долари и тоа само за териториите под украинска контрола.

Ветувањата дадени на конференцијата генерално се добар знак за земјата, но пред да ги искористи, мора да ги реши проблемите со кредиторите. На почетокот на декември 2022 година, европратеничката од Ирска Клер Дејли беше категорична дека милијардите финансиска помош за Украина не се подарок, туку заеми кои мора да се вратат. Украина должи 132 милијарди долари за заеми и набавки на оружје, што е речиси 90% од нејзиниот БДП.

Токму за подмирување на овој долг, на 8 мај во Киев беше потпишан договор меѓу претседателот на земјата и американската компанија „Black Rock Financial Market Advisory“ за создавање на „Украински развојен фонд“. Подоцна ѝ се придружи банката JP Morgan. Официјалната цел е да се привлечат инвестиции за обновување на енергијата, инфраструктурата и земјоделството.

„Блек рок“ работи со 9 трилиони. долари – сума споредлива со комбинираниот БДП на Германија и Франција.

Тоа ја покажува не само нејзината финансиска моќ, туку и одредената политичка тежина во САД, што е многу важно за нејзината идна активност. Според потпишаниот договор, „Блек рок“ станува оператор на украинските фондови во кои се акумулира меѓународната помош за земјата и, што е многу важно, ќе управува и со нејзиниот надворешен долг. Според експертите, доколку Украина не може да го сервисира својот долг, што е многу веројатно, таа ќе продолжи кон неговото враќање по принципот „долг наспроти имотот“.

„Блек рок“ ќе купува по намалени цени украински средства во енергетиката, инфраструктурата, земјоделството и другите гранки на стопанството и ќе ги продава по надуени цени, т.е. победници ќе бидат американската компанија и оние кои ќе ги откупат.

Со оваа опасност, Украина постепено ќе го губи својот економски суверенитет,

т.е. кога нејзините средства ќе бидат откупени од големи компании, таа нема да има слобода за економската активност да го обезбеди своето постоење. Така, според италијанското издание L’Antidiplomatico, Западот ќе ја откупи Украина за нејзините долгови, кои самиот му ги наметна.

Политиката на Западот е во согласност со принципите на класичниот колонијализам – колонизаторот ја презема економијата, а колонизираната земја, колку што може, ќе се грижи за социјалната политика. Во таква ситуација не може да се тврди дека соодветната земја е независна и суверена држава.

Се претпоставува дека купувањето на украинскиот имот ќе започне со земјоделските површини, за кои значителен интерес покажуваат САД и ЕУ. Всушност, тоа не е баш така, бидејќи земјиштето се купуваше од 1 јули 2021 година, кога започна земјишната реформа, на која ММФ инсистира од 2019 година. Нејзиниот резултат е постепено уништување на малите сопственици (околу 7 милиони) и преминување на огромни површини во сопственост на странски компании.

Според различни извори, 17 милиони хектари чернозем (од вкупно 40 милиони хектари) се во сопственост на американските компании Cargill, Dupont и Monsanto.

Потпишаниот договор со Блек Рок овозможува купувањето на черноземот значително да се зголеми, со само еден услов за тоа – руските трупи да не се на украинска територија.

Токму поради тоа, веќе месец и половина, вооружените сили на Украина упорно се фрлаат во напади, при што само во овој период изгубија над 30.000 загинати војници и уништени над 1.200 единици оклопни возила.

Овие загуби не можат да ги оправдаат заробените седум села лоцирани во ничија земја, т.е. пред првата руска лента за застанување. На состанокот на НАТО во Вилнус јасно беше истакнато дека без победа на фронтот Украина ќе има проблеми и со САД и со ЕУ.

Истовремено, победа која мора да ја постигне со техничка помош на САД/НАТО, но само со персоналот на својата армија. Според претседателот на Здружениот генералштаб, Марк Мили, на последниот состанок во базата Рамштајн, веќе се обучени 17 борбени групи на бригади со вкупна сила од 63.000 војници и оваа активност ќе продолжи. Веројатно дотогаш, се додека Киев може да снабдува се повеќе и повеќе контингенти мобилизирани.

Во Киев јасно разбираат дека не можат сами да се справат со Русија и затоа прават се што е можно за да го вклучат НАТО во војната. Планираат комбинација со Полска и Литванија, се обидуваат со разни провокации да ја испровоцираат Русија да преземе дејствија кои би го загрозиле западот и би довеле до директна интервенција на НАТО, т.е. до третата светска војна. Последен пример за оваа политика е шемата за користење на прекинатата зделка за жито.

За периодот август 2022 година – јуни 2023 година, Украина добила околу 6 милијарди долари само од извозот на жито преку Црното Море. На 21 јули објави дека ќе ги нападне руските бродови и бродовите кои пловат во Црното Море до руските пристаништа. Сепак, не е на одмет

поверојатно е да потоне брод на земја пријателска Русија за да се влошат односите меѓу нив

или неутрален, но претставен како агресивен чин на руската флота. Настанатата ситуација ќе ги зголеми тензиите во регионот на Црното Море и ќе има негативни последици за земјите во него.

И не само ова. По раскинувањето на договорот за жито во Киев, се лансираат две опции за продолжување на извозот – од трите украински пристаништа, бродовите со жито да пловат до Босфорот во границите на поморските економски зони на Романија, Бугарија и Турција и да бидат чувани од морнарицата на овие земји, или морнарицата на Турција независно да го преземе украинскиот брод со гардата.

Овие земји се членки на НАТО и инцидент меѓу нив и руската Црноморска флота може да го вклучи НАТО во војната. Сепак, Западот многу добро ги пресмета придобивките и штетите од војната со Русија, и затоа нема директно да интервенира за да и помогне на Украина – ќе испорачува оружје само додека земјата не добие некој што умира за да ги заштити нејзините интереси.

Проблемот со прекинатата трансакција не е само во житото. По него се испорачуваат големо количество западни оклопни возила,

муниција и воено-технички имот, кои се привремено складирани во огромни магацини јужно од Одеса. Тука се и стратешките складишта за гориво. Со одлуката на Русија се става крај на овој начин на испорака, а Киев е токму тоа за што е загрижен. Со руските далечински ракетни напади, целта не е само да се уништат пристанишните терминали за жито во Одеса, туку и магацините со добиената воена помош.

Со голема веројатност, договорот за Блек Рок е знак на американското верување дека победа на Украина над Русија не доаѓа предвид и затоа тие брзаат да грабнат сè што е сè уште можно. Барем засега, бидејќи не е јасно како ќе се развива војната во иднина. Токму поради оваа причина германските експерти сметаат дека она што Западот не може да го преземе треба да остане со Русија како изгорена земја.

Веројатно се во право, а еден од аргументите за тоа е почетокот на испораката до украинската армија на гранати од касети од 155 мм за хаубици М777 и ракети со касетна боева глава за системите за ракетни фрлачи. Очигледно, во пресметките ниту на САД, ниту на Киев, не се вклучени и земјата „исфрлена“ со неексплодирана муниција и цивилите кои ќе загинат од нив.

Истото важи и за помошта што ѝ се дава на Украина со оружје и муниција, вклучително и од нашата земја.

Всушност, нашата помош има два аспекта – остварување профит за производствените компании и користење на парите на даночните обврзници за давање грант помош. Испратеното оружје ја продолжува војната и ги зголемува загинатите и ранетите.

Според Одделот за економски и социјални прашања на Обединетите нации, населението на Украина на крајот на 2021 година изнесувало 43,7 милиони, а до средината на 2023 година се намалило на 19,9 милиони.

Оружјето испорачано од Бугарија, исто така, придонесува за претстојната демографска криза предизвикана од големата миграција, сè понискиот наталитет и намалувањето на машката популација. Оваа наша заслуга властодршците ја прикажуваат како заштита на националниот интерес, без, сепак, да објаснат од што точно се состои.

Постојаното повторување дека помошта за Украина е наша сојузничка обврска е неубедливо за луѓето. Тоа го потврдува и истражувањето на „Галуп интернешнал Балкан“, спроведено во периодот од 14 до 19 јули – од пет Бугари само еден е за воена помош за Украина.

Владетелите треба да се потсетат дека синдикатите доаѓаат и си одат, но државите остануваат.

Затоа, многу е важно какво ќе биде општеството по евентуален колапс, каква ќе биде економијата и колку ќе биде ефикасна армијата. Геополитичките промени денес се премногу интензивни, со нејасен краен резултат.

Ова бара од менаџментот на земјата да создаде стабилна основа за секоја област од нејзиниот живот, за да не започне одново по некое време. Но, тоа не се постигнува со ревносно имплементирање на поставени директиви, туку се спроведува од менаџмент со карактер кој го брани актуелниот интерес на општеството како залог за неговата иднина.

Што се однесува до судбината на Украина, може да се тврди дека нејзиното лудо раководство, доброволно, поради неоправдани амбиции или поради лојална служба на Западот, едноставно ја уништува нејзината земја. Можеше да го задржи доколку ги исполнише договорите од Минск-2 или Истанбулскиот договор од март 2022 година.

Да беше сторено ова, денес Украина ќе беше цела, мирна и со своите големи природни ресурси, моќна научна и индустриска база и одлично обучени инженери и работници ќе беше просперитетна земја.

Обновата на она што ќе остане од Украина по војната ќе трае со децении, со доминантна зависност од Западот. Но, таква е судбината на секоја држава чие раководство обврзно им служи на сопствените интереси, занемарувајќи ги националните.